Urodził się: 19 grudnia 1890 roku (piątek) w Smolinie
(par. i gm. Brudzew, pow. kolski)
Rodzice:
- Leonard Ludwik Franciszek Maringe (1857-1933)
- Zuzanna Kożuchowska (1861-1939)
Rodzeństwo: (3)
- Tadeusz Henryk Józef (1888-1952)
- Jadwiga Emma Benigna (1893-1976)
- Stefan Zygmunt Stanisław (1899-1908)
Żona:
- Zofia Wyganowska (1895-1970)
Ślub: 12 grudnia 1917 roku (środa) w Kościele pw.
w Warszawie
Dzieci: (7)
- Maria Danuta (1918-2005)
- Andrzej (1919-1944)
- Wanda Krystyna (1920-2016)
- Janina (1922-2010)
- Leszek (1923-1944)
- Zbigniew (1923-1925)
- Mariola Maria Teresa (1929-2005)
Zmarł: 12 czerwca 1966 roku (niedziela) w Warszawie
Pochowany: na Cmentarzu Powązkowskim
kw.4, rząd I, p. przy Alei Katakumbowej
- grobowiec rodzin Boretti-Maringe
Drugie dziecko Leonarda i Zuzanny.
Leonard Witold Stanisław (trojga imion) dzieciństwo spędził z rodzicami w majątku Smolina
Inżynier rolnik, ekonomista.
Witold (bo tak na niego mówiono) uczęszczał początkowo do gimnazjum w Kaliszu. W 1905 za aktywny udział w strajku szkolnym został czasowo aresztowany i musiał przenieść się do gimnazjum Emiliana Konopczyńskiego w Warszawie. Studia wyższe odbył w instytucie rolniczym w Gembloux (Belgia), uzyskując w 1914 stopień inżyniera.
Praktykę rolną odbył w Złotnikach (gm. Żelazków, pow. kaliski, woj. wielkopolskie) w majątku Wojciecha Wyganowskiego. W czasie I wojny światowej brał udział w prowadzonej przez Wyganowskiego akcji zagospodarowania odłogów w opustoszałych na skutek działań wojennych majątków bezpośrednio działając w Łomżyńskiem. W 1920 Witold brał udział jako szeregowiec 203 pułku ułanów w wojnie bolszewickiej i został odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych.
W 1919 kupił majątek Lenartowo (gm. Jeziora Wielkie, pow. mogileński, woj. kujawsko-pomorskie) o obszarze 376 ha. Ponadto administrował folwarki Łask i Petryki. Był także doradcą administracyjnym maj. Sanniki, Grodziec i Michrów. W 1934 został dyr., a następnie prezesem Biura Ekonomicznego Organizacji Rolniczych oraz Przemysłu Rolnego w Poznaniu. Był członkiem zarządu Związku Rolników z.Wyższym Wykształceniem w Warszawie grupującego absolwentów uczelni rolniczych, przeważnie pochodzenia ziemiańskiego. W 1939 po wyrzuceniu przez Niemców z Lenartowa, przenieśli się do Warszawy. Już od listopada 1939 współdziałał w organizowanej przez mjr. Jana Włodarkiewicza (pseud. „Darwicz") konspiracyjnej organizacji Tajna Armia Polski — Znak Konfederacja Zbrojna (TAP), w której przejął zagadnienia rolne. Potem do 1943 był dyr. Departamentu Rolnictwa w Delegaturze Rządu na Kraj. Kierował akcją szkolenia rolników dla przyszłej administracji państwowej i spółdzielczości rolniczej oraz przygotowywał założenia powojennego ustroju wsi polskiej, które później, w czasie powstania warszawskiego, ogłoszono w Dzienniku Ustaw. Od wiosny 1943 Delegatura Rządu rozpoczęła prace nad przygotowaniem założeń przejęcia po klęsce Niemiec tzw. ziem postulowanych na północy i zachodzie kraju. Opracowywano szczegółowe monografie gospodarcze poszczególnych regionów wraz z programami polskich zamierzeń i planami przejmowania administracji tych ziem. Witold Maringe zajmował się osobiście regionem Gdańska i Olsztyna. W 1945, bezpośrednio po wojnie, Witold Maringe został pełnomocnikiem ministra rolnictwa dla akcji siewnej w Poznańskiem i w ziemi lubuskiej. W 1946 został mianowany dyrektorem tworzonej organizacji Państwowych Nieruchomości Ziemskich z siedzibą w Poznaniu. Witold zebrał grupę wybitnych fachowców, głównie spośród byłych ziemian, i zaczął szybko dźwigać z ruin zdewastowane wielkie gospodarstwa rolne, uzyskując bardzo dobre wyniki.Był twórcą Państwowych Gospodarstw Rolnych. Działalność ta została przerwana w 1949 przez aresztowanie Witolda Maringe’a i innych osób z centrali PNZ. Zostali oskarżeni o działalność na szkodę Państwa Polskiego, o sabotaż polegający na niszczeniu gospodarki rolnej, o spisek i próbę obalenia rządu, a nawet o szpiegostwo. Razem z Witoldem zostali oskarżeni: L. Kempisty, W. Englicht, F. Sommer, K. Papara, A. Potworowski i L. Śląski. Proces całkowicie sfingowany, miał charakter wyłącznie polityczny wymierzony przeciw byłym ziemianom. Aresztowani byli w śledztwie w więzieniu poddawani różnym formom tortur. Na proces nie dopuszczono świadków obrony, a świadkami oskarżenia byli przeważnie świeżo aresztowani lub więźniowie już z ciężkimi wyrokami, przymuszani do fałszywych zeznań. Dnia 03 lutego 1951 roku Sąd Wojskowy w Warszawie ogłosił wyrok: Witold Maringe — dożywocie, pozostali 15 i 10 lat. Witold Maringe odsiadywał karę w więzieniu we Wronkach. Lata pobytu w więzieniu wykorzystał na opracowanie przy współudziale kolegów szeregu rozpraw i podręczników z dziedziny agrotechniki i organizacji gospodarstw rolnych, publikowanych dopiero po 1957 roku. Zwolniony i zrehabilitowany w 1956 roku. Później był kierownikiem Pracowni Badań Ekonomi i Organizacji Produkcji Rolnej PAN i doradcą ministra rolnictwa w rządzie Wiesława Gomułki.
Przypisy: