Urodziła się: 15 sierpnia 1933 roku (wtorek) w Kulczynie
(par. i gm. Hańsk, pow. włodawski)
Rodzice:
- Witold Boretti (1896-1939)
- Irena Jacuńska (1906-1987)
Rodzeństwo: brak
Mąż: (2)
1. Andrzej Szumański (?)
Ślub: 26 grudnia 1955 roku (poniedziałek) w Kościele
pw. Zbawiciela w Warszawie
Dzieci: brak
2. Janusz Onyszkiewicz (1937)
Ślub: (?)
Dzieci: brak
Zmarła: 19 września 1967 roku (wtorek) w Kaukazie (Gruzja)
Na Cmentarzu Powązkowskim ( kw. 43, rząd I, p. 17/18 ) znajduje się jej symboliczne epitafium.
){kind=link}
Pierworodne i jedyne dziecko Witolda i Ireny.
Geolog, doktor nauk przyrodniczych, wybitny speleolog, taterniczka, alpinistka.
Oryginalny Akt Chrztu: pierwopis Kościelny: strona 1 , strona 2
){kind=link}
){kind=link}
Absolwentka Gimnazjum we Włodawie (1948) - (wychowawca: Stanisław Sadowski).
Wyższe studia na Uniwersytecie Warszawskim, doktoryzowała się w 1966 r.
W Tatrach w Śnieżnej Jaskini w 1960 r. osiągnęła głębokość 430 m, a w 1961 r. aż 640 m (ówczesne dno, nowy pomiar 568 m), co w skali świata dało jej wśród kobiet piątą lokatę głębokościową. W 1966 roku przeszła główny ciąg Czarnej Jaskini, wówczas najdłuższej w Tatrach.
Brała także udział w wyprawach do jaskiń Austrii (1961), Włoch (1962), Jugosławii (1962 i 1965), Francji (1964), Bułgarii (1966).
Była członkiem Speleoklubu Warszawskiego PTTK od 1959 roku i miała stopień instruktora. Uczestniczyła w Międzynarodowych Kongresach Speleologicznych. Taternictwo uprawiała od 1957 roku i przechodziła drogi nadzwyczaj trudne. Wspinała się też w Alpach wschodnich (1961) i Dolomitach (1962).
W 1967 roku wraz z polską wyprawą dokonała III przejścia głównego ciągu trudnodostępnej jaskini Cinckił (-284 m) w Kaukazie (Gruzja).
Zginęła 19 września 1967 r. w jaskini Cinckił przy wycofywaniu się w wyniku nagłego przyboru wody w następstwie ulewy na powierzchni, kierownikiem wyprawy był Janusz Onyszkiewicz.
Mimo młodego wieku (miała 34 lata jak zginęła), zostawiła po sobie znaczny dorobek naukowy, zwłaszcza w dziedzinie badania warunków geologicznych różnych regionów Polski. W latach sześćdziesiątych XX w. sklasyfikowano ją na trzecim miejscu wśród kobiet Europy, badających głębokość grot naszego kontynentu.
Źródła:
- Archiwum Kościoła w Hańsku,
