Urodził się: 5 stycznia 1889 roku (sobota) w Słupcy

                         (par. i gm. Słupca, pow. słupecki)

Rodzice:

- Antoni Józef Szypowski (1855-?)

- Marya Julja Dembicka (1860-?)

 

Rodzeństwo: ()

- Helena (1880-1933)

- Antoni Włodzimierz (1885-1940)

 

Żona:

- Maria Guyot (1909-1999)

 

Ślub: (?)

 

Dzieci: (?)

- (1924-1954)

- (1925-1933)

- Mirosław (1830-2013)

- (1934)

 

Zmarł: 28 marca 1950 roku (wtorek) w Warszawie

 

Pochowany: na Cmentarzu w

 

? dziecko Antoniego i Maryi.

 

Uczęszczał do gimnazjum klasycznego w Wilnie, potem studiował w Sankt-Petersburgu na wydziale fizyko-matematycznym. W 1914 roku został powołany do służby wojskowej, uzyskał stopień chorążego, walczył m.in. w fortecy Osowiec, był ranny, zatruty gazami bojowymi. W 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Po wojnie polsko-bolszewickiej pozostał w służbie czynnej w Departamencie Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych. W latach 1925-27 był delegowany do Polskiej Misji Wojskowej w Paryżu. Ukończył tam wyższy kurs amunicyjny. Z Francji przywiózł żonę - Marię. Był jednym z twórców COP-u, kierownikiem Wytwórni Amunicji Nr 3. We wrześniu 1939 roku dowodził obroną Dęby. Utworzył batalion, który wycofując się w stronę granicy wschodniej 25 września napotkał pod Zamościem Armię Czerwoną. Tam jednostka została rozbita. Szypowski wrócił na krótko do Dęby, ukrywał się w Budzie Stalowskiej. Potem wyjechał do Warszawy, działał w konspiracji - w ZWZ, w AK. Po wybuchu Powstania Warszawskiego został szefem Służby Uzbrojenia. Działał pod pseudonimem "Leśnik", zorganizował zgrupowanie o tej samej nazwie. Po klęsce powstania został osadzony w oflagu w Sandbostel i Altengrabow, potem przeniesiony do obozu koncentracyjnego w Neungammen . Pod koniec wojny uwolnił go Czerwony Krzyż. Pułkownik wrócił do Polski. Jego sytuacja jako oficera sanacyjnego była trudna. Marszałek Rola-Żymierski proponował mu awans na generała LWP, ale Szypowski go nie przyjął. Pracował w Zarządzie Przemysłu Zbrojeniowego nad zabezpieczeniem poniemieckich fabryk, zwolniono go w 1948 roku, na krótko znalazł zatrudnienie w Instytucie Pracy. Zmarł w 1950 roku, wycieńczony chorobą, a także szykanami ze strony władz komunistycznych. Za walkę w AK, a szczególnie za udział w Powstaniu Warszawskim został odznaczony krzyżem Virtuti Militari.