Urodził się: 22 kwietnia 1822 roku (poniedziałek) w Starej Długiej
(wieś w Wielkim Księstwie Poznańskim)
Rodzice:
- Józef Jakubowicz (?)
- Apollonia Krzywicka (?)
Rodzeństwo: ()
- Józef Stanisław (1828-1871)
Ksiądz Kanonik
Zmarł: 1 marca 1890 roku (sobota) w Warszawie
Pochowany: na Cmentarzu Powązkowskim
){kind=link}
- obok Kościoła Św. Karola Boromeusza
? dziecko Józefa i Apollonii.
Ksiądz Kanonik. Święcenia kapłańskie przyjął w 1847 roku.
Wikariusz Parafii Św. Aleksandra w Warszawie.
W 1859 roku, kiedy to proboszcz parafii Wniebowzięcia NMP w Łodzi ks. Henryk hrabia Plater został sufraganem łowickim w archidiecezji warszawskiej, ks Wojciech objął jego miejsce.
Łódz w chwili objęcia probostwa przez ks. Wojciecha liczyła ok. 30 tyś. mieszkańców, z czego połowę stanowili katolicy. Było 4 duchownych katolickich, 3 ewangelickich i 1 starozakonny.
Zasługą jego było powiększenie kościoła parafialnego, założenie w parafii trzech szkół elementarnych oraz zorganizowanie dwóch wcześniej istniejących.
W roku 1860 podjął się wybudowania w Łodzi drugiego kościoła na Nowym Mieście. Kiedy w marcu tegoż roku z Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Duchownych nadeszło zezwolenie na budowę z zatwierdzeniem rządowego planu, według którego kosztorys nowej świątyni wynosił bliski 31 tyś. rubli - z zapałem przystąpił do budowy. Sam odwiedzał wszystkich obywateli i włościan, zachęcając ich do składek, ofiar w naturze i do zwózki materiałów budowlanych. Po tych przygotowaniach, dnia 4 lipca 1860 roku, u zbiegu ówczesnych ulic - Przejazd i Dzikiej (dziś Tuwima i Sienkiewicza), rozpoczęto budowę drugiego w Łodzi kościoła katolickiego pw. Podwyższenia Św. Krzyża.
Ks. Wojciech w uznaniu swej pracy otrzymał od władz duchownych tytuł kanonika.
10 grudnia 1861 roku został wybrany do 12 osobowej Rady Miejskiej w Łodzi.
Jego działalność w Radzie Miejskiej nie była mile widziana przez ówczesnego naczelnika wojennego Łodzi, pułkownika barona von Broemzena i tak 29 września 1863 roku ks. Wojciech złożył urząd.
Prace przy budowie kościoła przerwał wybuch powstania styczniowego.
W okresie przed powstaniem 1863 roku, czynni w życiu konspiracyjnym byli wikariusze parafii łódzkiej, ks. Józef Czajkowski, przeciw któremu toczyło się śledztwo za nieprawomyślne kazanie i ks. Augustyn Zalewski. Księża ci odbierali m.in. konspiracyjne przysięgi.
Za działalność patriotyczna ks. Wojciech w nocy z 24 na 25 lutego 1864 roku został aresztowany przez żandarmerię carską i 26 lutego o godzinie trzeciej w nocy wywieziony na zesłanie do guberni kazańskiej.
Maria Kopka później napisała:
"Ks. Jakubowicz za odprawienie nabożeństwa za pomyślność powstania, został aresztowany i dla upokorzenia przywiązany do armaty na Placu Wolności przy Ratuszu, a później wysłany na Syberię, gdzie przebywał 25 lat. W roku 1889, po powrocie z Syberii odwiedził swój kościół, z którego był zabrany, obecny kościół św. Józefa. Wśród wielu innych i ja miałam szczęście go powitać. Proboszczem był wtedy ksiądz Siemiec, który kazał zapalić światła i organy grały na powitanie, gdy do kościoła wszedł ksiądz Jakubowicz, który kornie padł przed majestatem Bożym, co wszystkich do łez wzruszyło".